« Home | Ninjayim ninjasin ninja » | On Bullshit » | Gelene Tom gidene Brad! » | oh my gosh! » | Nice Mutlu Yillara! » | Bloggirlik demek...15 madde (simdilik) » | 2007, Audrey yili olsun » | excuse me » | Natural Born Killers » | Cem ne yaptin? »

Welcome to the desert of the real

Ufak seylerle mutlu olabilmek buyuk meziyet degil aslina bakarsan Miss Topesto. Bu meziyet beraberinde ufak seylerle mutsuz olabilme becerisini de getiriyor cunku.

Duman, gevrek gevrek sarki soyluyor. Bir genc kiz hickira hickira aglayarak karsi dairenin kapisini tekmeliyor. "Please open the door, it is me, your love." Sanki apartman bosluguna minnacik bir kedi dusmus gibi, herkesi acima ile ofke arasinda birakir gibi, kendini kendinden utandirir gibi. Yok yavrum, acilmaz o kapi. Hadi bizi de rahatsiz etme gecenin bu saatinde. Winning Eleven'da Ascoli'den yenilen son dakika golu. Dize vurulan sert bir darbe. Bugun hic birsey okumamis olmanin verdigi bulanti ve pismanlik. Uyuyan bir sehir. Thanksgiving'de New York'a mi gitsem acaba? Davet de gelmisken kacirmamak lazim aslinda. "Open the door!" Sus be guzelim iki dakika, hesap yapiyoruz surda.

Post a Comment

a href="http://www.justforeignpolicy.org/iraq/iraqdeaths.html">Just Foreign Policy Iraqi Death Estimator