Bakis gibi'si yok
Deryik bir fotograf istemisti, gecen postum uzerine. Boyle kotu bakan biseyler. Boyle bakislarimla ezerim ulan seni, sen de kim oluyorsun gibilerinden biseyler...Denedim, pek oyle bakamadim. Ortama havaya giremedim herhalde. Motive edici birseyler lazim. Kendi kendime bana yapilmis haksizliklar karsisinda edindigim bakisi tatbik edeyim dedim. Ama ortaya cikan bir james dean cool bakisindan ziyada daha cok kucuk emrah bakisi oldugu icin bu goruntuleri sizlerle paylasmayi uygun bulmadim...Zira aksi halde benden kacabilir, bu blogu bir daha okumamayi secebilirdiniz. Ben de cikar yolu gozlerimi victory'nin v'si seklinde kapatmakta buldum. Cunku bu gozler zaman zaman bir miktar bos bakiyor. Ve bendeniz, kendi sesini recorder'dan dinleyip de "aaa bu benim sesim mi?" tepkisine benzer bir tepkiyle, "aaa ben boyle mi bakiyoru?" deyip hayretlere gark oluyorum. Victory'nin v'si ile beraber kendime esrarengiz bir hava da katmis oluyorum ki, bu da bon bakan gozleri kapatmanin verdigi artinin yaninda ekstra bir artidir. Arka planda gordugunuz benim daginik oda-evim. Pek de bisey gorunmuyor. Takdiri size birakiyorum.
Blog yazma isi oyle bisey ki, insan 3 gun ust uste yazinca her gun yazabilirmis gibi hissediyor, 3 gun yazmayinca da "yahu ben 3 gun ust uste nasil blog yazmistim" gibi hissediyor. Boylesine yazmanin yazmayi korukledigi (vice versa) bir surec bu is.
Bu arada, sevgili saygideger okunasi blog yazari doli-incapax beni sobelediler. Farkindayim. En kisa surede sobenin geregini yerine getirecegimi de burdan kendisine iletmeyi borc-vazife-gorev-gereklilik bilirim.
Bunun disinda hayat tum olanca tek duzeligi ile devam etmekte, ve gunesin altinda degisen kayda deger hic bir sey olmamaktadir.
